Ploegentijdritje op nieuw asfalt
Jaren zijn ze daar in Friesland bezig geweest, met het aanleggen van een stukje asfalt tussen Nijega en Dokkum, de Centrale As genaamd. De beste manier om de opening van een dergelijke weg te vieren is natuurlijk om daar een wielerwedstijd op te organiseren, en dat deden ze, die Friezen. En wel in de vorm van een ploegentijdrit.
Al eerder dit seizoen werd het plan opgevat om weer aan een ploegentijdrit deel te nemen. Helaas was de Red Bull ‘kop over kop’ race (waar we vorig jaar nog 8e werden) verhuisd naar West Brabant en helaas konden we ook niet genoeg liefhebbers (6 man) bij elkaar krijgen om mee te doen aan het NCK (Dronten), gelukkig werd ik geattendeerd op de ploegentijdrit op de Centrale As. Waarna ik ons ingeschreven heb in het vertrouwen hiervoor wel een team op de been te krijgen. Teams zonder licentiehouders konden meedoen in de funklasse waarin je 32 kilometer zo snel mogelijk met vier man moest zien te overbruggen. Al gauw werd de kern met Gerko, Patrick en ondergetekende gevormd. Helaas konden we door zeer uiteenlopende redenen geen vierde man uit het ledenbestand van Tour’75 charteren. Gelukkig vonden we de zwager van Gerko, Mark Boelens rijdende voor de Kannibaal, bereid om deze plek in te vullen. Om de snelheid in de benen te krijgen en wat aan elkaar te wennen hebben we vier trainingen afgewerkt. Hierbij mochten we ook wat gastrijders (oa Hans, Ard en wat Omega rijders) verwelkomen. Traditioneel wordt daarbij het oude NCK afgelegd, altijd een lekker rondje. De gemiddelden liepen gedurende trainingen aardig op, vooral met onze tempobeul Ard erbij gaat het toch wel erg hard. Jammer dat hij voor dit soort evenementen voor Omega moet uitkomen, met hem worden we natuurlijk alleen maar sterker.
Naast de trainingen moeten natuurlijk ook het materiaal en de entourage goed geregeld zijn. Gelukkig hebben we binnen de vereniging nog een mooie verzameling snelpakken en tt helmen. Daarnaast vonden niemand minder dan Piet Guikema bereid om onze ploegleider te zijn.
Lekker getraind en goed voorbereid troffen we elkaar rond negen uur in Burgum waar de start van de tijdrit was. Piet had voor ons al de transponders en rugnummers opgehaald en daarna konden we ons verplaatsen richting de start/finish locatie. Helaas begon daar voor mij het eerste deel van een reeks pechgevallen die morgen. Mijn band begon leeg te lopen, net zoals na de laatste training. Ik had gedacht dat ik dit verholpen had maar helaas. Voor de zekerheid heb ik er met Piet een nieuwe buitenband omgelegd om alle risico’s te vermijden, helaas begon het wiel iets aan te lopen en er was te weinig tijd voor de start om dat nog te herstellen. Dus op hoop van zegen…
De start hadden we al even geoefend en met Mark als eerste man liep dit als een trein. Je zou denken dat het parcours zo vlak is als een biljartlaken, niets bleek minde waar. Binnen 300 meter hadden we het eerste aquaduct al te pakken en in totaal moesten we 14 keer op en af (viaducten, ovondes, op- en afritten, etc). We leken wel in Frankrijk te rijden, zo golfde het parcours.
Het eerste deel hadden we de wind in het voordeel en kwamen we niet beneden de 50 p/u, maar we wisten dat we later de wind ook vol op onze neus zouden krijgen, dus enigszins doseren was wel geboden. Maar het eerste deel liep als een trein met snelheden van rond de 55 p/u en zelfs de 65 p/u nog even aangetikt te hebben. Mooi ook dat Piet in de ploegleiderswagen even naast ons kwam rijden om wat aan te moedigen en wat aanwijzingen te geven. Zo’n ervaren man achter het stuur geeft toch ook een goed gevoel en rust, hij weet precies hoe alles werkt, daar kan je altijd op terugvallen.
Na het keerpunt kregen we de wind tegen en dan is het toch flink harken geblazen om het tempo tussen de 40-44 p/u te houden, niets gaat dan vanzelf zeker op een parcours waar het af en toe vervelend omhoog loopt. Desondanks deed iedereen zijn beurt. Voor Mark was dit zijn debuut als tijdrijder en hij ontpopte zich als een echte hardrijder die als gangmaker van zeer grote waarde was voor het team. Wat mij betreft is hij klaar voor een overstap van de Kannibaal naar Tour’75 😉 Patrick maakte zijn naam als ‘Der Pantzerwagen’ van Tour’75 weer waar, tjonge wat kan die een versnelling draaien. En Gerko reed met de onverzettelijkheid die we altijd van hem kennen gewoon ‘eventjes’ mee en dan te bedenken dat meneer maar twee keer in de week kan trainen. Gelukkig maar denk ik dan, anders was de lol er in A1 snel af. 😉
Met nog een aantal kilometers te gaan sloeg voor mij de derde keer het noodlot toe, bij het afzakken na mijn kopbeurt en het inpikken in het laatste wiel raakte ik het achterwiel van Mark en vervolgens was er geen houden meer aan. Daar lag ik dan op het nieuwe asfalt van de centrale as. Knie, heup, elleboog en schouder lagen goed open, dat is dan wel even flink balen. Graag wil je het klusje met z’n vieren klaren, maar ook de ellende van het herstel zit je natuurlijk niet op te wachten. Piet stopte even om te kijken hoe het ging, toen we vaststelden dat er niks gebroken was en ik op de fiets verder kon, reed Piet weer richting ploeg om ze richting finish te begeleiden. Bij aankomst bleken we de tweede tijd te hebben neergezet met een gemiddelde van 45 km p/u. Officieel moesten we op de hotseats plaats nemen, maar nu kreeg mijn verzorging in de permanence even prioriteit. Nadat ik opgelapt was bleken we ook in de eindstand nog steeds tweede te staan en moesten dus voor de prijsuitreiking terug naar de finishlocatie. Daar waren de teams in de hoogste categorie al van start gegaan, waaronder ook Ard met Omega. Je zag dat ook deze ploegen flink moesten werken tegen de wind in en dat er menig rijder gelost werd. Het is een zeer zware en soms genadeloze discipline. Helaas had de organisatie besloten dat de prijsuitreiking pas na afloop van de hoogste categorie zou plaats vinden, dus dat werd wachten geblazen. Op een gegeven moment werd de eindstand van onze klasse weer omgeroepen en tot onze verbazing bleken wij niet meer op de tweede plek te staan. Navraag van Piet bij de jurywagen leerde ons dat de elektronische tijdwaarneming het had begeven en dat ze een deel met de hand hebben moeten klokken en dat er na wat rekenwerk er deze uitslag uit was gerold. Het kan dan alleen maar toeval zijn dat de eerste drie plekken door Friese teams werden bezet en wij op de vierde plek zijn geëindigd. Dus dat is de laatste keer dat ik een tijdrit rijd op die centrale as 😉
Dat was wel even een domper, maar al gauw overheerste onze tevredenheid over onze prestatie. Iedereen had lekker gereden en ook als team hebben we elkaar heel goed gevonden.
Conclusie: volgend jaar weer!
Steven Hamstra