Red Bull Kopmannen verslag

Team 1 (Ard, Patrick, Steven, Edwin, Marcel)

Volgens mij was het Frank die met het idee kwam om mee te doen met de Red Bull kop over kop tijdrit die in Roden gehouden zou worden. Een ploegentijdrit volgens een geheel nieuw concept, waarbij 1 persoon start (de Kopman), de 2^e man (de Stoemper) aansluit na 15 km, de 3^e na 35 km (de Klimmer), de 4^e na 65 km (de Meesterknecht) en de 5^e na 85 km (de Sprinter).

Harry maakte snel een groepsapp aan en de animo om mee te doen was groot. Binnen no time 14 aanmeldingen, net te weinig om 3 teams op te geven. Ook landelijk gezien was de animo groot: binnen een week was de inschrijving gesloten want het maximum aantal teams van 100 was al bereikt!

De maandagavond werd voorgesteld als trainingsavond. De opkomst was echter zeer matig, had ook alles te maken met de steeds korter wordende avonden en het noodzakelijke vroeger beginnen. Menigeen kon het ivm werk, eten etc niet redden.

Mede hierdoor kwamen er later een aantal afzeggingen, waardoor we op een gegeven moment nog precies 10 man waren voor 2 teams. Hiervan zijn uiteindelijk nog 2 afgehaakt waardoor Edwin Mellema (mijn clubgenoot bij Omega, met net als ik ook een passie voor tijdrijden) en Leon Rijkens bij team 1 resp team 2 aansloten.

Gezamenlijk nog een paar trainingen gedaan, waarbij Edwin en ik het voordeel hadden dat we het NCK ploegentijdrit van 26/9 nog in de benen hadden. We merkten dat het vrij goed ging op de trainingen, met niet echt grote onderlinge verschillen. De zondag vóór de Red Bull TT hebben we samen het parcours verkend, waarbij we net als op de dag zelf de 2 ronden van 50 km hebben afgelegd op de tijdritfiets. Een parcours met veel bochten, 22 maar liefst per ronde. De opstelling waren we vrij snel uit: ik zou starten als Kopman, de altijd makkelijk rijdende Steven zou de rol van Stoemper op zich nemen, Patrick die van de Klimmer, Edwin die van de Meesterknecht en Marcel zou het quintet volmaken als de Sprinter. Bij de trainingen reed Patrick echter minstens zo sterk als Steven, die ook een periode niet helemaal fit was. Steven dan maar als 3^e starten en Patrick als 2^e. Patrick was ook 1 van de leden die had bedankt om mee te doen, gezien de begrijpelijke drukte die een nieuwe baan met zich meebrengt. Na 1 van de laatste woensdagavond trainingen van de A-groep bij Tour75, zo’n avond waarbij er hard gereden wordt en op het laatst alleen de sterksten nog meedraaien, reed Patrick weer zo sterk dat Steven en ik m vroegen om toch mee te doen ‘ook al train je dan niet’. Gelukkig sloot Patrick weer aan en de laatste paar trainingen heeft ie weer meegedaan.

Dan de dag zelf. Ikzelf zou starten in Roden, Patrick en Edwin in Altena (na 15 resp 65 km) en Steven en Marcel in Langelo (na 35 resp 85 km). De start was prima geregeld, er waren bankjes waar je op kon zitten en er waren zelfs een stuk of wat tacxen die je kon gebruiken om warm te draaien. Op een verhoogd podium gingen de 1^e renners van start. Ik zou als 72^e starten en er zou om de minuut gestart worden, zo werd dit ook gecommuniceerd. Van iemand hoorde ik dat de start nu om de 45 seconden ging. Snel even rekenen, dat zou betekenen dat ik ongeveer een kwartier eerder zou starten. Klein minpuntje van de verder perfecte organisatie.

Op het moment dat ik op het podium na het aftellen werd los gelaten ging de adrenaline stromen en ik dacht ik zie wel waar het schip strandt. Misschien wel iets te hard van start gegaan bleek later maar het is moeilijk om zo’n race goed in te delen, met een afstand die je nog nooit eerder als tijdrit hebt gefietst. De NCK’s waren nooit langer dan ca 50 km. Uit mijn strava gegevens bleek ook dat ik de 1^e 15 km (met veel harde wind tegen) in 23:05 min aflegde terwijl hetzelfde stuk tijdens de 2^e ronde van km 50 tot 65 (met inmiddels Patrick en Steven samen) in 23:13 min werd gereden.

Na een stuk of 4 voor mij gestarte eenlingen te hebben ingehaald kwam Altena in zicht en Patrick was al vertrokken zodra hij op het TV-scherm zag dat ik eraan kwam. Na een paar honderd meter was het nu een koppeltijdrit, Patrick deed meteen een lange beurt tegen de wind in waarbij het boven de 40 ging. Dan richting Donderen begon het zigzag gedeelte van het parcours: 2 x links, 2 x rechts, 2 x links, 2 x rechts waarbij we telkens bij het naar links gaan de straffe oostenwind tegen kregen. Vanaf km 30 bij Donderen een lang stuk richting Norg en vervolgens rechtsaf richting Langelo. Hier kregen we de wind goed mee. Patrick had inmiddels al ‘een jasje uitgedaan’ en moest hier al een keer passen voor een overname. Ik voelde me nog goed en deed een extra lange beurt waarbij we met boven de 50 km p/u Langelo binnen reden. Hier stond Steven bij km 35 en als afgesproken kreeg ik van hem de bidon met vloeibare energygel. Tijdens zo’n lange rit moet je blijven eten en drinken.

Als er dan weer iemand bijkomt geeft dat weer moraal. Steven deed meteen een lange beurt en wij konden weer wat op adem komen. Dan richting Roden waar het keerpunt was vlakbij de start. Op naar km 65 waar Edwin in Altena zou staan. Edwin ging meteen op kop rijden en deed een lange beurt. Bij het afgeven lette hij er goed op dat degene die de kop overnam niet meteen op een zwaar stuk zou moeten overnemen. Edwin reed sowieso goed en deed vanaf dit moment veel lange beurten, waarbij de rest van het team lekker in het wiel kon zitten. Na ca 70 km vernam ik wel dat het beste bij mij eraf was. Patrick had het inmiddels al kilometers lang zwaar ‘kramp in beide benen’ en kon niet meer met ons meedraaien. Ik kon nog wel meedraaien maar kon niets extra’s meer geven en deed beurten van hooguit een halve minuut. Ook nu reden we vanaf Donderen-Norg met hoge snelheid Langelo binnen, waarbij Steven, sociaal als altijd, een aantal malen bezorgd bij Patrick informeerde of het nog ging. Die gaf zich gelukkig niet zo maar gewonnen. Bij Langelo stond de laatste verse kracht Marcel klaar, die onderschatte hoe snel we bij hem waren waardoor hij eerst een gat moest dichtrijden en vervolgens te hard de koppositie overnam. Is ook lastig, zo’n overname, je sluit koud aan bij een warmgedraaide trein. Later draaide Marcel prima mee. Nu was het nog maar 15 km en we haalden steeds meer teams in, wat nu inmiddels 5-tallen waren geworden. Ergens tussen Steenbergen en Roden hoorden we René’s aanmoedigingen nog onderweg. Nog een lastig lang stuk tegenwind happen en vervolgens de laatste kilometers noordwaarts richting de Brink in Roden. Voldaan kwamen we over de finish met op dat moment de 6^e tussentijd. Uiteindelijk zijn we als 8^e gefinisht waar we natuurlijk apetrots op waren. Nog even nagenoten en nagepraat op het zonnige terras bij het Wapen van Drenthe en we waren het erover eens dat we er volgend jaar weer voor gaan. Het evenement schijnt nl. voor 3 jaar in Roden te zijn vastgelegd. Een fantastisch evenement!

Ard

Team 2 (Bart, Mark, Dinand, Leon, Siem Menno)

Nadat ik op Facebook had gelezen over de Red Bull Kop over Kop in Roden en een aantal fanatieke clubleden had getagd, sprong Frank daarop in en lanceerde het voorstel voor deelname. Inderdaad veel enthousiasme en een groot aantal aanmeldingen. Onze voorzitter Harry regelde een app-groep en de aanmeldingen. Het bleek dat er een grote animo uit het gehele land was en binnen no-time was het evenement volgeboekt. Gelukkig was het gelukt om twee teams in te schrijven en met de 13 potentiele kandidaten zou er getraind gaan worden na de vakantie. Echter de vakantieperiode van een ieder viel niet gelijk met die van anderen en daardoor en door de steeds eerder invallende duisternis is er van trainen niet veel terecht gekomen. Vanaf het begin was er duidelijk sprake van een scheiding der geesten binnen de liefhebbers. De groep tijdritfanaten, allemaal in het bezit van een tijdritfiets, en de groep fietsliefhebbers, allemaal in het bezit van een racefiets. Zo kwam dan ook de indeling van de groepen tot stand.

Team 2, de racers, hadden besloten om een keer bij elkaar te komen om wat zaken door te spreken en de indeling vast te stellen. Democratisch als we zijn werd de wens van Siem Menno ingewilligd en zou hij de rol van sprinter, 15 km, op zich nemen. Frank vond de 35 km, Meesterknecht, genoeg. Mark, Dinand en Bart hadden geen specifieke voorkeur en waren bereid om elke rol die overbleef te gaan spelen. Na de nodige heen en weer en voor en tegen, kwam Dinand met het Salomons oordeel: Hij zou de rol van de Klimmer, 65 km, gaan vervullen, Mark die van Stoemper, 85 km, en Bart moest de Kopman, 100 km, worden.

In de laatste week moest Frank helaas afzeggen vanwege lichamelijke ongemakken en gelukkig was Leon bereid om ons te komen helpen.

Dan eindelijk werd het zondag 11 oktober, een mooie dag, maar ook de eerste koude dag sinds een tijdje. Met een temperatuurtje net boven nul, werden de armbanden en zadelpenstickers uitgereikt en werd Leon nog even gebriefd over de gemaakte afspraken.

Zoals Ard al heeft aangegeven vertrokken de overige leden achter twee mini’s naar de twee overnamepunten. Aangezien het koud was en ik een bekende tegenkwam met een winkel dichtbij en hij het aanlokkelijk voorstel deed voor een bak koffie bij hem in de winkel, gingen we daarheen.

We zouden starten om 12.13 uur, maar toen ik me bij de start meldde om 11.40 uur bleek dat ik de start had gemist. Voor een deel mijn eigen verantwoordelijkheid, maar uit het verhaal van Ard bleek dat er onverwachts een aanpassing had plaatsgevonden. Ik voelde me kloten, maar wilde de ploeg niet voor niets laten komen en dus de nodige argumentatie in de strijd gegooid. Wij konden dus direct starten, absoluut niet ideaal zo’n koude start, maar gelukkig waren we wel in de wedstrijd. En ja, dan gaat de adrenaline stijgen en ga je toch te snel van start, zeker gezien de krachtige oostenwind tegen. Eindelijk na 15 km ploeteren en in mijn ritme proberen te komen, was het wisselpunt in zicht. Helaas fietste er een wildfietser voor me die juist in de bocht tot stilstand kwam, omdat alle aanwezigen hem probeerden duidelijk te maken dat hij niet op de parcours thuis hoorde. Gelukkig was Harry Rijkens ter plaatse die me kon doorgeven dat Mark al vooruit was. Na nog een kilometer wind tegen eindelijk bij Mark in het wiel. Echter waren mijn benen al aardig vol gelopen en had ook Mark adrenaline en zeker power genoeg in zijn lijf. Een tijdje kunnen volgen en toen aangegeven graag een iets lager tempo te willen. Maar als je sterk bent valt dat niet mee en dus reden we wisselend in tempo naar Dinand. In Langelo, na een stuk voor de wind en dat was wel lekker, sloot Dinand zich bij ons aan. Beide teammaten gingen samen kop over kop en ik probeerde zo goed en zo kwaad het ging het tempo te volgen. Onderweg werden we nog toegejuicht door Rene en Alie en een heerlijke tip: ”Wiel houden Bart, aansluiten”. Met wat wisselend succes daarin kwamen we aan bij het 50 km punt, dus start van ronde 2. Met weer 15 km wind tegen werd het opnieuw afzien voor me. Bij de nadering van het overnamepunt werden we toegeschreeuwd door Ronald en kwam Leon zich melden. Leon reed gemakkelijk met ons mee en zodoende konden we op zijn tijd nog een mooi tempo onderhouden. In dit gedeelte begon ik allerlei spieren voelen die verkrampten en tegen kramp aanhingen, ondanks eten en drinken. Je moet jezelf diverse keren vermanend toespreken en je oppeppen om de groep bij te blijven en niet een veel lager tempo te gaan fietsen of te stoppen………

Toen weer het lekkere gedeelte van het parcours met de wind in de rug, even weer het gevoel de trappers te kunnen ronddraaien en zo Siem Menno oppikken voor de laatste 15 kilometer. Hij had de rol van Sprinter, maar heeft die op een geheel andere wijze ingevuld. Hij werd mijn mental coach, met op zijn tijd een handje om me bij de groep te houden. Op deze wijze konden we als groep tempo houden en op het eind diverse andere ploegen voorbij snellen en bijna en bloc over de finishlijn te stuiven.

Compleet uitgewoond proberen te herstellen, maar gelukkig waren Kea en Alex er ook en dan gaat dat een stuk eenvoudiger.

Nog even nagezeten binnen in het Wapen van Drenthe en daar aan de statafel de conclusie getrokken dat we een mooie prestatie hadden geleverd. Verder dat het een mooi evenement is, die op een paar verbeterpuntjes na prima geregeld is. Tevens uitgesproken dat deelname volgend jaar ook weer op het programma staat.

Bart