RB KOK 2017 Verslag Team 1

Beste sportvrienden,

Met veel liefde en passie zijn we de uitdaging aangegaan om op aandragen van de vereniging de Redbull kop over kop race te gaan rijden. Het idee was ergens in Juni ontstaan, en al snel waren er twee teams op de been.
Regelmatig een keer vaker op de fiets, maar ook wat kilootjes eraf fietsen, als was dat niet voor iedereen een drijfveer. Toch al snel Maandag, Woensdag, Vrijdag en 1 keer in het weekend op de fiets. Immers een tijdrit is nooit leuk als je de minste bent.
Vooral veel plezier, maar ook eens wat anders op de fiets bezig zijn, kortom een mooi initiatief van Tour 75.
Onderstaand verslag komt van team 1 van Tour75, ieder heeft zijn eigen 20 km op papier gezet.

100 km de Kopman, Ard
Ik hoefde niet lang na te denken welke afstand ik wilde rijden. Het liefst rijd ik de 100 km, de start overzichtelijk en sfeervol vanuit Roden. Geen gestress bij de overnamepunten, wanneer komt m’n team eraan etc. Wel had ik door omstandigheden aanzienlijk minder kilometers in de benen dan vorig jaar, maar we hebben ons als team toch redelijk voorbereid waardoor ik al 3 keer een tijdrittraining van 100 km in de benen had. Het NCK een week eerder in Dronten ging redelijk goed en dit was een hartstikke mooie opmaat naar deze race in Roden. Immers zowel Patrick Brokke, Richard Hiemstra, Steven Hamstra als ik hebben daar gereden voor Omega en met 44,2 km/u over 52 km in kletsnatte omstandigheden ging dit vrij goed. Met vertrouwen gingen we dus naar Roden! In plaats van Edwin Mellema hadden we nu Hans Ruiter bij ons. Die had zich gretig en enthousiast voorbereid en dit gaf een mooie impuls aan het team. Een sterk en redelijk gelijkwaardig vijftal dus. Ik kon in Roden prima inrijden op de rollerbank op nog geen 50 mtr van de start. Zo kon ik mooi af en toe even kijken wanneer mijn start ongeveer zou zijn. We hadden startnummer 163, dus het zou even duren voordat ik mocht. Van de vorige keer wist ik nog dat de startintervallen ineens werden verkort, ook kon het zijn dat er teams hadden afgezegd en dat de volgende teams dan eerder starten. Maar het liep redelijk volgens schema en om 12 uur werd er afgeteld en reed ik van het schavot af. Ik had er zin in. De 1e 22 km dus alleen onderweg naar Bakkeveen, waar Hans mij stond op te wachten. Omdat de route aardig westwaarts was had ik het grootste deel wind tegen. De route hadden we al 2 keer verkend dus ik kon mooi laag in mijn houding blijven zitten. Eenmaal bij Hans had ik de 22 km in 33 minuten afgelegd, net 40 p/u gemiddeld. Ik had echter al wel een ‘jasje uitgedaan’ maar door de bijkomende versterkingen kwam er steeds meer rust in zicht en hoefde ik niet alles meer mee te draaien. Het parcours was op veel plaatsen behoorlijk nat en modderig en er zaten lange stukken fietspaden bij met veel takjes en troep om over heen te rijden. Als we maar niet lek rijden.. De meeste lezers zullen de afloop wel kennen: niet geklasseerd maar met een zelf geklokte tijd van 2 u 27 maakten we als viertal de 100 km af, wat neerkwam op 41 km per uur gemiddeld. We zijn het erover eens dat het doel volgend jaar 42 km p/u gemiddeld moet worden, dit moet erin zitten als de pechduivel ons dan bespaard blijft (zie verderop in dit stuk).

80 km de Stoemper, Hans
Start ongeveer half een, vertrek vanaf huis half twaalf, op de hometrainer om 12:05, vertrek 12:33.
2 broodjes vlokken, 2 broodjes ham/kaas, bidon isostar en gaan met die banaan.
Oude bekenden in Bakkeveen, buitenbandje Gerke Gorter, oud voorzitter Slenema van Roden, en nog wat oudgedienden, voor mij weer een warm weerzien.
Ouderwets met mijn Pa (81) naar de koers, toch weer gezonde wedstrijdspanning, maar ook weer kippevel, wat is dit toch een machtig mooie sport.
Dus zweet op de kop wachtend op Ard, door de boog heen, parcours op, na het knikje kopman Ard op wachten, achter hem aansluiten, even praten en dan het gas erop.
Ard gaf aan lekkere tegenwind gehad te hebben, en dit al wel te voelen, haha het is toch een mens.
Dit wetende hebben we het rustig in goede harmonie opgebouwd met een snelheid tussen de 42 en 48 km/uur.
Onze kopman gaf geen krimp, en ik probeerde zoveel mogelijk op kop te sleuren, moest immers mijn rol als stoemper waarmaken. Was zelf dik tevreden maar ten tijde dat we richard tegenkwamen in Appelscha toch even wat tijd nodig om op adem te komen.
Een gladde 2e 20 km gereden en alleen maar teams ingehaald, brrr wat ging dat mooi.
De volgende 20 km is voor Richard, geschreven door de Stoemperrrr.

60 km de Meesterknecht, Richard

Aangekomen in Appelscha staat een zeer gretige Richard op ons te wachten, we hadden afgesproken dat Ard hier even lekker achterin de groep ging lunchen, het ook zo geschiedde. Richard vertrok als een jonge hond en vergat even dat we al wat km’s gemaakt hadden.(haha zit je net op te wachten als het rook al uit je oren komt)
Even er doorheen bijtend kwamen we goed op stoom, maar werden we door een drietrapsraket ingehaald ? vervolgens hielden we deze gasten tot het volgende wisselpunt op schot afstand.
We waren erg goed aan elkaar gewaagd waardoor ook deze 20km de snelheid moordend was zonder enige vorm van reserve, de dood of de gladiolen zou de kneet gezegd hebben. De wind veel tegen wat alleen maar een voordeel is zolang het goed gaat. Het uiteindelijke doel was om Een te bereiken zodat er weer een frisse kracht bij zou komen. Net voor Een een ophoping van ploegen, maar rap voorbij rijdend hoopten we Stefan te verwelkomen, eenmaal door het wisselpunt gereden te zijn vroegen we ons af wie hier eigenlijk moest staan, we waren flabbergasted omdat we niets bekends zagen …………….. Ik heb hier gebruik van gemaakt om even een gelletje en een reepje op te eten.

40 km de Klimmer, Steven

Voor de laatste 40 kilometer mocht ik in Eén (nabij Norg) inhaken. En voordat het zover is moet er toch het één en ander gebeuren. Je weet natuurlijk niet hoe laat het team langs komt. Op basis van onze berekening zouden Ard, Hans en Richard ongeveer tussen 13:15 en 13:30u langs komen. Onzekere factoren zoals de starttijd (door het uitvallen van teams kon dit vervroegen) en het daadwerkelijke gemiddelde maken toch dat je niet helemaal relaxed naar je start toe leeft. Patrick en ik hadden bedacht om de auto in Roden neer te zetten zodat we na afloop gelijk warme kleding konden aantrekken. Vanuit Roden fietsten we samen naar Norg waar Patrick naar Zeijen zou rijden, waar hij zou aansluiten voor de laatste 25 kilometer en ik naar Eén voor de laatste 42 kilometer. We hadden een ruime marge genomen qua tijd en omdat het vrij fris was en dit toch wel op de spieren sloeg, besloten we nog even wat te drinken in Norg. Daarna gingen onze wegen (tijdelijk) uiteen. Ik kon al even lekker warm rijden naar Eén en daar gekomen had de organisatie op het overname punt ook voor tacxen gezorgd waarop je warm kon rijden. Op een scherm kon je zien welke ploegen in aantocht waren, want anderhalf kilometer voor het overnamepunt lag een meetpunt dit registreerde welke ploegen langs kwamen. Persoonlijk vond ik dit veel te dichtbij, want je hebt maar heel kort tijd om je dan nog even klaar te maken, daardoor moet je eigenlijk de hele tijd gereed staan om niet de aansluiting te missen. En dat gebeurde in mijn geval bijna. Er kwamen in korte tijd 5 teams in beeld waarvan Tour’75 team 1 als laatste zou passeren. Dus ik verwachte nog vier teams langs te zien komen, dat bleek niet het geval want opeens stoven Ard, Hans en Richard voorbij. Ik dus volle bak erachteraan en kon ze gelukkig snel bijhalen. Zaak is om dan zo snel mogelijk het juiste ritme en tempo over te nemen en er ook voor te waken dat je jezelf niet gelijk over de kop fietst. Je weet dat de anderen al hebben afgezien en je hebt dan de neiging om gelijk lange beurten te doen, daarmee moet je uitkijken dat je jezelf niet over de kop jaagt. Het team was in de breedte goed aan elkaar gewaagd wat ervoor zorgde dat we heel goed in staat waren een egaal tempo aan te houden. Nadat ik wat was warm gedraaid kon ik wat langere beurten doen waardoor de andere mannen even konden bijkomen en voordat we het wisten kwam Zeijen al in zicht waar Patrick zou gaan aansluiten. En toen hoorde ik een kreet die je niet wilt horen op dat moment: lek! Richard was de ongelukkige. Doordat hij in zijn tubes een middeltje had zitten kon hij toch door blijven rijden, toch moest hij op een gegeven moment stoppen, doordat ook de andere band lek was (begreep ik later).

20 km de sprinter, Patrick

Nadat Steven en ik elkaar succes hebben gewenst vervolgde ik vanaf Norg mijn route naar Zeijen.
Via Peest binnendoor naar Zeijen kon ik ook net als Steven even lekker warm draaien en even diep gaan om straks klaar te zijn als de andere tempobeulen eraan komen.

Aangekomen op de plek was het al lekker gezellig met muziek. Een echte DJ draaide daar heerlijke muziek om, als je het al niet was, in de stemming te komen om te gaan knallen.
Wij werden goed op de hoogte gehouden door de speaker en een van de crew leden hield alles goed in de gaten dat de juiste mensen klaar stonden in het vak om te vertrekken.
Dan is het zover, Nummer 163 wordt omgeroepen en komt er binnen 1,5 km aan denderen.
Ik zoek de juiste plek om straks aan te haken.
Dan komt de trein om de hoek en hoor een gevloek, LEK. En dan nog wat krachttermen die ik in mijn spanning niet gelijk mee krijg maar begrijp als ik aanhaak dat Richard een gat in zijn band heeft.
Shit!

Ik sluit mij eerst even achter aan om zo geleidelijk naar voren te komen in de aflossingen en maak dan ook gelijk een wat langere beurt om de ander jongens even op adem te laten komen.
Het gaat allemaal van een leien dakje totdat Richard eraf moet omdat het niet meer gaat. Banden zijn te plat om door te rijden.

Toch een soort paniek, wat moeten wij nu? Steven en Ard houden de benen even stil en kijken wat Richard gaat doen, Hans en ik rijden door en roepen naar de heren(Ard en Steven) om door te rijden, al is het maar om een tijd neer te zetten.
Er wordt nog even naar Richard gekeken en besloten om toch door te rijden. Met Richard achter latend sluiten Steven en Ard weer bij Hans en mij aan en gaan toch nog voor een mooie tijd neer te zetten. Een uitslag rijden zal er niet meer inzitten omdat je met 5 man over de finish moet komen. Jammer, maar shit happens. Kan iedereen overkomen.

Met een super mooi tempo snellen wij ons naar de finish en gaan gezamenlijk naast elkaar over de streep.
Daarna kregen we nog een warm onthaal van onze medeleden van Tour 75 die erg meegeleefd hadden, top jongens !

Wij blijven nog even napraten nadat we gefinisht zijn en al gauw komen de heren van Groep2 er ook al aan om te vragen waar Richard is en hoe het gegaan is.

Wij vervolgen ons gesprek even later op het terras onder het genot van een drankje en een portie bitterballen.

Op naar volgend jaar!